Sylvia Visser

‘Mama, ik moet nú genieten, maar het lukt me niet.’ Mindfulness avant la lettre. Ik liep in de Efteling. Mijn zusjes huppelden voor mijn moeder en mij uit. De hemel was blauw, de zon schitterde in het water. Verderop stond een ijscokar; vrolijke kinderstemmen klonken. Dit was geluk, wist ik. Maar ik voelde het niet. Ik wist dat ik pas de volgende dag echt zou beseffen hoe leuk het was geweest. Waarom voelde ik het niet op dat moment en kon ik er slechts met een beschouwende blik naar kijken?

 

 

Ook nu lukt het me niet goed om in het ‘nu’ te staan. Ik zou kunnen genieten van alle lieve mensen om me heen. Mensen die me helpen met alles. Mensen die me niet alleen laten, ook al lig ik al acht maanden in ziekenhuis en zorghotel. Begrijp me goed: ik ben ze heel dankbaar. Toch overheerst bij mij de angst. Red ik me straks wel als ik helemaal alleen in mijn huis in Roermond zit? Blijf ik me de rest van mijn leven zo ziek voelen als dit afgelopen jaar? Blijf ik voor altijd zo afhankelijk van anderen? Zal ik kinderloos en eenzaam sterven?

 

 

Ooit laatste van de klas die gekozen werd met gym, nu het gelukkigst als ik aan het sporten ben. Fysiotherapie, oefenen met gewichten, handbiken. Wanneer ik lichamelijk bezig ben, heb ik geen depressieve gevoelens om wat er ooit was. En geen angstgedachten over wat de toekomst zal brengen. Bewegen zorgt ervoor dat ik in het ‘nu’ sta. Nu alleen nog iemand om het hiernumaals mee te delen.