Sylvia Visser

‘If you wannabe my lover!’ Samen met wat andere meiden danste ik in 5 vwo de Spice Girls na tijdens onze Rome-reis. We sprongen enthousiast op en neer over de Spaanse trappen. De wereld lag aan onze voeten. We waren 17 en voelden ons oppermachtig. Heimelijk droomde ik van een vriendje met wie ik mijn leven zou delen. Veel verder dan kussen en een beetje friemelen ging het in die tijd echter nog niet.

 

 

‘When I’m feeling weak.’ Nou, dat voelde ik me wel na een oudjaarsnacht met vrienden in Rotterdam. Ik had weinig geslapen en veel te veel gedronken. Ik was zelfs in een kroeg met mijn zatte kop van de trap gevallen. Mijn hoofd had het de volgende ochtend fijn gevonden als Robbie Williams wat minder luid uit de speakers had geklonken. Maar wat voelde ik me volwassen! Ik was 26 en had een leuke vriend die het ook nog eens goed met mijn vrienden kon vinden.

 

 

‘Want jouw liefde waarmee jij mij soms verblijdt.’ Soms. Heel soms. Nou ja, bijna nooit eigenlijk. Alleen op de bank luisterde ik naar Nick & Simon. Ik was 37 en getrouwd, maar zelden had ik me zo eenzaam gevoeld. Mijn tienerjaren, twintigerjaren en dertigerjaren schieten door mijn gedachten bij het luisteren naar muziek. Liedjes fungeren als kapstokjes van herinneringen. Mijn veertigerjaren zijn pas net begonnen. Hopelijk blijft ‘Treur niet’ van Diggy Dex en JW Roy niet het belangrijkste kapstokje van mijn veertigerjaren. Op naar betere tijden.