Sylvia Visser

Huilen deed ik. Hartverscheurend huilen. Nu was ik echt gehandicapt. Ik kon helemaal niks meer. Voor de vijfde keer in twee dagen tijd lag ik hulpeloos op de grond. Ik had de kracht niet mezelf overeind te hijsen. Al mijn spierkracht was weg. In mijn armen, in mijn benen. En ik was nog depressief ook. Wat een rotzooi waren de medicijnen die ik tegen het spasme kreeg! Het middel was duidelijk erger dan de kwaal. Dus ik stopte met Baclofen.

​

De revalidatiearts vond dat ik wel iets tegen het spasme moest gebruiken. Volgens haar kon ik niet revalideren als ik dat niet deed. Ik voelde me onder druk gezet en begon met andere medicatie tegen het spasme. Hierdoor ging ik wazig zien en mijn bloeddruk werd erg laag. En belangrijker nog: het spasme verminderde niet. Dus ik stopte met Tolperison. Natuurlijk wilde ook ik graag dat het spasme minder werd. Ik besloot wietolie te proberen. Het spasme nam af en ik was blij. Tot ik last van obstipatie kreeg. Mijn darmen raakten zo verstopt dat ik vreselijke buikpijn kreeg en het spasme weer erger werd. Ook dit middel was erger dan de kwaal. Ik stopte eveneens met wietolie. Maar help! Wat nu?

​

Het spasme moet afnemen om goed te kunnen revalideren en dat is wat ik wil. De vraag is alleen hoe ik de spierspanning omlaag krijg. Ontspanningsoefeningen helpen wel  wat, maar onvoldoende. Ik wil weer in mijn rolstoel kunnen zitten. En ooit wil ik graag opnieuw leren staan en lopen. Als het spasme zo erg blijft, weet ik zeker dat dat niet lukt. Van één middel weet ik echter dat het helpt om mijn spieren te verslappen: van Baclofen. Wellicht heb ik eerder een te hoge dosis gekregen waardoor ik helemaal geen spierkracht meer had. Ik geef de Baclofen dus nog een kans. Duimen en bidden jullie voor mij?