Ik kreeg geen tieten
blog
6 december 2017
‘Dikke!’, riep mijn zusje. ‘Nee, jij, lantaarnpaal!’, schreeuwde ik terug. Bij ons thuis hing vroeger altijd een vredige sfeer. Precies zoals ouders het graag zien en zoals het in ieder voorbeeldig gezin gaat. We attendeerden elkaar behulpzaam op onze tekortkomingen en afwijkingen. Aangezien ik de oudste was thuis, kreeg ik als eerste borstjes. En mijn zussen wezen mij daar subtiel op. Ik ontkende echter alles. Ik kreeg geen tieten. Het was vet wat ze zagen. Mijn zusjes vonden mijn verhaal plausibel.
Het vet dat toen slechts bestond in de hoofden van mijn zussen, kwam er in de loop der jaren wel bij. Schijnbaar hadden mijn zusjes een vooruitziende blik gehad. Vrijwel iedere hap die ik nam, zette zich om in lichaamsvet. Door mijn ziekte kon ik namelijk niet goed meer bewegen. Nooit had ik bedacht dat het daarom weleens handig kon zijn minder te eten. Ik verbrandde immers ook een stuk minder. Ik bleef eten wat ik at en dus dijde ik behoorlijk uit. Maar door goed op mijn voeding te letten, ben ik die extra ballast weer geruime tijd kwijt.
Afgelopen zomer kon ik opnieuw nauwelijks bewegen door ziekte. Dus was ik als de dood te veranderen in een tientonner. Daarom at ik weinig. Nu blijk ik te zijn afgevallen in plaats van aangekomen. Ik heb een virtueel vreugdedansje gedaan, want inmiddels heb ik weer hetzelfde gewicht als toen ik zestien was. Mijn billen zijn minder dik, net als mijn buik. Welke vrouw droomt er niet van terug te gaan naar het postuur van haar zestiende? Opeens houd ik alleen ruimte over in mijn bh! Ik heb weer dezelfde cupmaat als toen ik zestien was. Niet alles was vroeger beter.
Lees meer:
