Sylvia Visser

Au! Ik gilde het uit van de pijn. Bij het verzorgen trok de verpleging per ongeluk mijn katheter eruit, met opgeblazen ballonnetje dwars door mijn urinebuis. Ik kende horrorverhalen over demente bejaarden die de katheter bij zichzelf eruit trokken. Met bloedige taferelen tot gevolg. Gelukkig bleef de schade bij mij beperkt, maar pijn deed het wel. Mijn trauma over katheters was nieuw leven ingeblazen.

 

 

Een jaar geleden kreeg ik in het ziekenhuis voor het eerst een katheter. Ik was vreselijk gespannen en het spasme in mijn lijf nam daardoor enorm toe. De verpleging stelde me gerust. Een katheter zetten stelde niks voor, dat was lopendebandwerk voor hen. Bijna iedereen kreeg er een in het ziekenhuis. Ik liet mij overtuigen; ik stelde me vast aan. Een verpleegkundige hield mijn spastische benen uit elkaar en een tweede plaatste de katheter. Met grof geweld. Mijn urinebuis raakte beschadigd en bloedde. Dagenlang had ik pijn tussen mijn benen.

 

 

Inmiddels ben ik alweer acht maanden opgenomen en heb evenzolang een katheter. Het dragen van een katheter went nooit maar ik onderga het lijdzaam. Ik heb geen keuze. De door de katheter veroorzaakte blaaskrampen met de bijbehorende lekkage neem ik op de koop toe. Natte kleren kunnen gewassen worden. En de angst voor ureterverkrachtingen verdwijnt ook vast wel weer. #metoo