Sylvia Visser

Boodschappen doen, bowl maken, hazenpeper marineren, kerstkoekjes bakken. Je moet er wat voor over hebben om kerst te vieren met je familie. Gelukkig is het altijd weer een dankbare taak om het kerstdiner te organiseren. De hapjes staan op tafel en je schenkt een welkomstdrankje in. De familie druppelt binnen. Aan het eind van je Latijn weet je er zelfs nog een glimlach uit te persen voor iedereen. Gezellig dat jullie er zijn.
                Eindelijk kun je ook even gaan zitten. Je toost op de kerst die jullie weer samen mogen vieren. Fijn dat je zoveel lieve mensen om je heen hebt. En dan begint het. Waarom heb je wijn in de bowl gedaan? Iedereen moet nog rijden. Je hebt wel erg veel hapjes gehaald, zo lust niemand straks meer eten. Kun je de hond opsluiten? Ik vertrouw hem niet bij de kinderen. Én een dessert én een kaasplankje? Een kopje koffie na het eten was toch ook goed geweest. Je duwt je lippen stijf op elkaar. Niks zeggen, incasseren.
                Je boom is niet zo mooi dit jaar, hij heeft een rare vorm. Je ademhaling versnelt, je hartslag verzwaart, je spieren spannen zich aan. En dan het hoogtepunt van de ontlading. Heerlijk, even laat je je helemaal gaan. Verbaasd gaan alle ogen jouw kant op. Blikken van verstandhouding worden gewisseld. Je vliegt overeind en met een hoop kabaal ruim je de vaatwasser in. Niemand zegt iets. Gezellig, het is Kerstmis.
                Voor mij geen kerststress dit jaar, ik heb me laten uitnodigen. Mijn wraak zal zoet zijn. Ik ben al aan het bedenken waar ik allemaal commentaar op kan leveren bij het kerstdiner. Want wat is nou kerst zonder een goede familieruzie? Ik hoop dat ik met mijn blog al wat stof aanreik om de kerstsfeer te verhogen. Laten we het morgen tijdens het eten om te beginnen over mijn schrijfsels hebben. Zalig Kerstmis allemaal.