Sylvia Visser

Kippenvel als op kerstavond van bovenuit de kerk gezang begeleid door violen klinkt. Op zulke momenten ben je trots dat je katholiek bent. En met mij meer dan een miljard mensen. De kerk was afgeladen vol zoals ieder jaar. Zonder een bezoek aan de nachtmis is het tenslotte geen kerst.
                Zoals zovelen was ik jarenlang een echte ‘kerstkatholiek’. Met kerst kwam ik in de kerk, maar de rest van het jaar zag je me er niet. Wat had ik daar tenslotte te zoeken? Een jaar ben ik zelfs niet met Kerstmis gegaan, maar dat beviel me slecht. De kerk hoorde voor mij bij hoogtijdagen zoals Kerstmis, maar ook bijvoorbeeld bij mijn eigen bruiloft (bij een ambtenaar van de burgerlijke stand zet je een handtekening, trouwen doe je in de kerk).
                Toch hoorde de kerk voor mij ook bij momenten van intens verdriet, zoals het overlijden van mijn vader. Mijn vader ging nooit naar de kerk, maar hij wilde aan het eind van zijn leven wel graag het ‘Sacrament van de zieken’ ontvangen. Dat heeft niet alleen hem, maar ook ons, zijn naasten, veel steun gegeven bij het afscheid van hem in die koude decembermaand.  
                Erg eenzaam en verdrietig voelde ik me ook toen ik nog maar kort de diagnose MS had, ondanks alle lieve mensen om mij heen. Ik ben toen mee gaan doen aan de Alpha-cursus. Dankzij deze cursus in de kerk kwam ik weer onder de mensen, raakte ik uit mijn isolement. Ik leerde veel mensen kennen in de kerk en opeens had ik er wel iets te zoeken.
                Ik ben me er nu des te meer van bewust dat velen  zich met Kerstmis nog eenzamer, nog verdrietiger voelen dan ze zich toch al voelen.  Ik hoop dat deze mensen zich met name met deze dagen gesteund zullen voelen door andere mensen, in de kerk of daarbuiten. Ik wens iedereen een zalig Kerstmis.