Sylvia Visser

Daar was ze weer. Het meisje stond naast me en keek naar me. Ik schatte haar een jaar of zes. Vorige week schudde ze haar hoofd en vluchtte weg toen ik wilde weten of ze iets wou vragen. Nu stond ze hier opnieuw. Haar nieuwsgierigheid won het kennelijk van haar angst.

   ‘Wil je iets vragen?’

Deze keer vluchtte ze niet. Heel zachtjes zei ze iets. Ik boog mijn hoofd naar haar toe. Ik verstond haar niet. Nog dichter boog ik naar haar toe, zodat ze in mijn oor kon fluisteren. Haar vinger wees naar de lichtjes op de wielen van mijn rolstoel. Ik lachte. Natuurlijk trokken die de aandacht van een kind. Ik gaf het meisje een demonstratie van mijn elektrische wielen. Ik reed rondjes en maakte bochtjes. Het meisje lachte ook.

 

   ‘Waarom zit jij in een rolstoel?’

   ‘Omdat ik niet kan staan of lopen.’

   ‘Waarom niet?’

   ‘Omdat ik ziek ben. Ik heb MS. Daardoor luisteren mijn benen niet zo goed.’

Ik liet het meisje haar voet optillen. Dat ging prima. Vervolgens probeerde ik mijn voet op te tillen, er gebeurde weinig. Ik legde uit dat het stroompje ‘til je voet op’ niet goed doorkwam van mijn hoofd naar mijn benen. Dat begreep ze.

 

   ‘Wat voor werk doe jij?’

   ‘Nu werk ik niet meer, omdat ik ziek ben. Maar eerder was ik juffrouw. Jij hebt ook een juffrouw op school?’

Het meisje knikte.

   ‘Ik was ook een juffrouw, maar dan van grote kindjes. Ik had kinderen van vijftien tot achttien in de klas.’

Ze knikte en ging verder met spelen. Ik hoop dat ze volgende week weer even komt kletsen.