Sylvia Visser

Mijn oom weet nu waar ik me wel of niet scheer. Net als mijn schoonmoeder, mijn moeder en mijn zusjes. De hele familie heeft me de afgelopen tijd in mijn blootje gezien, want regelmatig had ik hulp nodig bij de toiletgang en het douchen. Afschuwelijk vond ik het dat ik dat niet zelfstandig kon. Zelfs tegenover mijn moeder voelde ik gêne, terwijl zij mijn babybillen heeft gepoetst.
               Het meeste verdriet had ik echter van de keren dat mijn man me heeft geholpen. Niet omdat hij me naakt zag, maar omdat ik niet wil dat ons huwelijk verandert van een liefdesrelatie in een zorgrelatie. Met mijn man wil ik passionele nachten, hartstochtelijke liefde. Zijn zorgzame, broederlijke blikken breken mijn hart. Hoe vervelend ik het ook vind om door andere familieleden of zelfs door wildvreemde verplegers verzorgd te worden, alles liever dan verpleging door mijn man.
               De griep en de holteontsteking die mijn MS momenteel triggeren, zijn naar ik aanneem van voorbijgaande aard. Maar ze confronteren me wel met de invaliderende ziekte waar ik aan lijd. Er kan een tijd komen dat ik voor mijn persoonlijke verzorging permanent afhankelijk ben van anderen. Als die dag komt, herinner mij er dan aan dat niet zorg maar liefde is wat mijn man en mij verbindt.