Sylvia Visser

Iedere ochtend roept hij zijn meesteres. Hij smeekt me: ‘Bevrijd mij!’ Masochistisch laat hij zich elke avond opsluiten en driftig fladderend probeert hij ‘s morgens mijn aandacht te trekken. Zodra ik hem zie, laat ik hem vrij uit de bloedhete serre. Ik zou geen moord op mijn geweten willen hebben.
               Al jaren logeert een gele kwikstaart bij me. Samen met zijn vrouwtje. Ze nemen in de lente hun intrek in mijn vogelhuis en bouwen daar hun liefdesnest. Ze krijgen jongen en verzorgen hun kinderen tot die groot genoeg zijn om uit te vliegen. Bedroefd blijven pa en ma daarna alleen achter, het empty nestsyndroom. Het vogelhuisje hangt nu op een andere plek en kennelijk bevalt die plaats de love birds niet. Mevrouw Kwikstaart vertrok boos; bij een vent die niet eens voor een fatsoenlijk huis kon zorgen, bleef ze niet. Meneer Kwikstaart bleef helemaal alleen achter met een gebroken hart.
               Nu probeert hij zijn vrouw terug te winnen door voor betere huisvesting te zorgen. Mijn serre leek hem een geschikte plek. Wachtend op de terugkeer van zijn geliefde slaapt hij er nu elke nacht en voelt zich al helemaal thuis. Vogelpoep zit op de stoelen en de televisie. Mijn bloemstukken plukt hij kaal om zijn nest te bouwen. Een grote puinhoop maakt meneer ervan. Ik betwijfel of hij zo ooit zijn vrouw zal terugkrijgen. En als de zon schijnt, is de serre net een oven. Straks vindt mevrouw hier een dood vogeltje.