Sylvia Visser

Verwarrend vond een lezer mijn verhaal. Het wakkerde zijn lustgevoelens aan en daar schaamde hij zich voor. Je behoort namelijk verontwaardigd te zijn. Seksueel misbruik mag je niet opwindend vinden. Aldus de man. Toch had hij mij geen groter compliment kunnen maken. Die verwarring is precies wat ik wilde bereiken met het verhaal ‘Vocht’. De scheidslijn tussen een normale vrijpartij en een verkrachting is immers vaak niet zo scherp.
                Een verkrachter is meestal niet een man die uit de bosjes springt en grof misbruik van je maakt. Of een kerel die je aan je haren het bed in sleurt en je bruut verkracht. In de meeste gevallen is de dader een bekende van het slachtoffer. Soms zelfs de eigen partner. Veel slachtoffers twijfelen dan ook of het een verkrachting was. Ze hebben de dader zelf binnengelaten. Hebben in eerste instantie zelf meegewerkt. Werden misschien wel opgewonden door de vrijpartij.  
                Zelf heb ik helaas ook zo’n negatieve, seksuele ervaring. Het heeft lang geduurd voordat ik het beestje bij de naam durfde noemen. En gek genoeg schaam ik me er nog steeds voor om te vertellen dat mij zoiets is overkomen. Was het immers niet mijn eigen schuld? Had ik het niet kunnen voorkomen? Als ik naar een andere kroeg was gegaan? Als ik niet met hem had gekust? Als ik geen kort rokje had gedragen? Ja, nu ik er zo over nadenk, zie ik het opeens heel helder. Had ik maar een burka gedragen