Meisjesdroom
blog
12 oktober 2016
Even mocht ik mij een prinsesje wanen. Al snel ontdekte ik echter dat in de glamourwereld niets is wat het lijkt. Ik had een mooie jurk gekocht voor mijn fotoshoot en ik haalde mijn hoge hakken uit de kast. Voor iemand als ik met de balans van een peuter nogal een uitdaging om daarop te staan. Ik zal de magie maar niet verpesten door te vertellen hoe de foto op hakken tot stand kwam. De dag voor de shoot ging ik alvast naar de schoonheidsspecialiste om mijn wenkbrauwen te laten epileren. Ik begrijp nu wat ze bedoelen met de uitdrukking ‘wie mooi wil zijn, moet pijn lijden.’
Kort voor de afspraak met de fotograaf liet ik mijn make-up doen. Zelf ben ik geen vrouw van dikke plamuurlagen. Een beetje oogschaduw, wat mascara en mijn lippen gestift vind ik voldoende. Maar voor een fotoshoot moet er natuurlijk wel wat meer gebeuren. Je ogen moeten intenser lijken; je huid egaler en je lippen sensueler. Daarvoor zijn bij mij helaas grote hoeveelheden make-up nodig. Ik heb dat niet van nature. Ik was dus lichtelijk geshockeerd toen ik zag hoe dik de visagiste alles aanzette. Maar voor de goede zaak had ik het over. Ik ben er trouwens wel meteen van genezen. Deze dag waarop mijn poriën niet konden ademen, leverde mij onmiddellijk een joekel van een puist op.
Achteraf vraag ik me af waar al die make-up eigenlijk voor nodig was. Een fotograaf blijkt alles te kunnen retoucheren. Ik heb nog even getwijfeld om een pukkel volledig uit te laten gummen. Een verleidelijk idee, maar uiteindelijk besloot ik deze oneffenheid niet weg te laten werken. Deze imperfectie hoort bij mij. Later bedacht ik dat ik mijn fotograaf natuurlijk wel had moeten vragen een kilo of tien op mijn buik en heupen te laten verdwijnen. Bij voorkeur niet alleen op de foto’s maar ook in werkelijkheid. Dat is pas een echte meisjesdroom.
Lees ook:
