Sylvia Visser

‘Jij bent een vrouw van passie’, zei een ex ooit tegen me. Ik was verbaasd, ik was me daar nog nooit bewust van geweest. In mijn beleving dacht ik altijd heel goed na over de dingen. Diep nadenken, onderzoek doen vind ik fijn. Vandaar ook mijn liefde voor het schrijven. Het liefst had ik daar dan ook mijn geld mee verdiend. Ik realiseerde me echter dat met schrijven voor de meesten geen droog brood valt te verdienen. Daarom besloot ik voor een echt vak te kiezen: ik werd leraar.
               Eigenlijk had ik me voorgenomen nooit meer terug te gaan naar de middelbare school. Ik vond het een rottijd. Als docent voor de klas bleek echter heel anders dan als leerling in de klas. Ik ontwikkelde zelf lesmateriaal en kon dus ook als docent onderzoek doen en diep nadenken. Vakinhoudelijk was ik mijn leerlingen natuurlijk ver vooruit, maar het vormde een grote uitdaging de stof op zo’n manier aan te bieden dat die hen ook aansprak. Ik begreep maar al te goed dat ze liever chillden met vrienden dan mijn lessen volgden. En juist daardoor lukte het me aan te sluiten bij hun belevingswereld.
               Wat begon als een rationele keuze, groeide uit tot een grote liefde voor mijn vak. De afwisseling van het onderwijs past veel beter bij mij dan een saaie kantoorbaan. De keuze die ik maakte met mijn hoofd bleek er uiteindelijk een met mijn hart.