Sylvia Visser

Een rollator staat mij goed, aldus mijn Facebookvrienden. Gek is dat, ik vind hem helemaal niet bij mij passen. Ik haat het ding. Het liefst zou ik hem linea recta naar de stort brengen. Dat is echter alleen een goed idee als ik graag een arm of been wil breken. Mijn balans is namelijk dramatisch momenteel.
                Het afgelopen jaar heb ik veel van mijn gezondheid moeten inleveren. Eerst speelde de MS op en vervolgens kreeg ik een longontsteking. Daardoor was ik maandenlang uit de running. Het evenwicht van de gemiddelde tweejarige is nu beter dan het mijne. Mijn conditie en mijn spierkracht daalden tot het absolute nulpunt. Zelfs douchen werd een krachtsinspanning.
                Inmiddels probeer ik weer op te krabbelen. Balansoefeningen, spierkrachttraining, cardiofitness. En ja, er is heus wel wat vooruitgang. Maar het gaat me veel te langzaam. Dus zocht ik een fysiotherapeut op. En het eerste waar die vent mee kwam, was een rollator. Ik heb overwogen hem zo’n wagentje door zijn strot te duwen. Rollators zijn voor oude mensen. Ik wilde naar een fysio zodat ik geen hulpmiddelen nodig zou hebben. Niet zodat ik zou degraderen tot de eerste de beste bejaarde.
                Volgens mijn fysio heb ik echter hulpmiddelen nodig om ervoor te zorgen dat ik geen hulpmiddelen nodig heb. Snappen jullie het nog? Ik ben er kapot van. Ik weet heus wel dat het ding er is om mij te helpen, maar elke cel in mijn lichaam verzet zich ertegen. Dus ik poseerde met mijn rollator om mijn omgeving maar vooral mezelf eraan te laten wennen. Ik ben er inmiddels wel aan gewend. Een rollator staat mij knap kut.