Sylvia Visser

Drie zussen stalken mij nu anderhalf jaar. Ze zitten op mijn site, checken mijn Facebook, delen soms per ongeluk een like uit, om het gelikete bericht daarna weer te unliken in de hoop dat ik het niet gezien heb. Of misschien is het juist hun bedoeling dat ik het wel weet. In het begin begreep ik niet waar die Poolse bezoekers op mijn site vandaan kwamen. Nou ja, uit Polen natuurlijk, maar ik nam aan dat het geëmigreerde Nederlanders waren. Inmiddels zijn de zussen zo brutaal dat ze openbare berichten op mijn Facebookpagina plaatsen, me vriendschapsverzoeken sturen en me privéberichten zenden met dreigementen.
               Normaal negeer ik hun gestalk in de hoop dat ze wel een keer verder zullen gaan met hun eigen leven. Vorige week lukte me dat echter even niet. In een moment van zwakte maakte ik een screenprint van een vriendschapsverzoek en deelde de schermafdruk op Facebook. Woedend plaatste ik daarbij de tekst ‘typisch dat Poolse hoertjes mij vriendschapsverzoeken sturen’. Ik koos het woord ‘hoertjes’ omdat ik de zussen er ordinair uit vind zien. Op hun gezichten zitten plamuurlagen zo dik dat je je afvraagt wat er voor monsters onder verstopt zitten. Ewa S. kon mijn bericht niet waarderen en rapporteerde mij bij Facebook.  
               Nu heb ik besloten mijn leven te beteren. In het vervolg zal ik het stalken weer negeren. Als dat me niet lukt en ik toch besluit een screenshot van het gestalk te delen, zal ik de dames onherkenbaar maken. Want van de Facebookpolitie en van de dreigementen van de gezusters ben ik diep onder de indruk. Ik moet rekening houden met de privacy van mijn stalkers.