Sylvia Visser

Ook al is poëzie zeg maar niet echt mijn ding, De Stille Dichter had een streepje voor bij mij. Heel romantisch begon hij met het plaatsen van gedichten op mijn tijdlijn. Nou vermoed ik wel dat hij dezelfde versjes neerpent bij alle vrouwen die hij kent, maar ik verbeeld me gewoon dat hij ze speciaal voor mij heeft geschreven. Dagen gingen voorbij en onze band werd steeds inniger. Tot de  avond dat hij me privéberichtjes begon te sturen.
                Natuurlijk had ik direct nattigheid moeten voelen toen hij schreef dat hij me wat foto’s wilde laten zien. Maar naïef als ik ben, mocht hij mij zijn postzegelverzameling wel tonen. Net voor het slapen gaan kon ik zijn klokkenspel aanschouwen. Virtueel lachte ik hem uit, ik geloof niet dat hij dat waardeerde. De volgende dag, waarschijnlijk ontnuchterd, was hij van Facebook verdwenen.
                Als je onbekende vrouwen obscene plaatjes stuurt, kun je een reactie verwachten. Dus ik deelde zijn foto in Adamkostuum op Facebook. Het zal hem getriggerd hebben, want korte tijd later stuurde hij me een vriendschapsverzoek met een nieuw account. Hij meldde dat hij vrouwen alleen naaktfoto’s stuurt als ze erom vragen. Ja, en vrouwen die een kort rokje dragen, vragen erom verkracht te worden.
                ‘Pff hou op’, reageerde ik, ‘alsof iemand op een naaktfoto van jou zit te wachten.’ Kennelijk heb ik zijn tere zieltje beschadigd, want na deze opmerking blokkeerde hij me. Join the club. Je bent bepaald niet de eerste die mij blokkeert om wat ik schrijf. En toch begrijp ik niet dat hij zich voor lul gezet voelt. Ik heb zijn foto nog wel zo netjes gecensureerd.