Sylvia Visser

Wat ik er boven in stopte, stroomde er direct aan de onderkant weer uit. Niets kon ik binnenhouden. Dus ik zegde al mijn afspraken af. Gezellige dates met vriendinnen. Een optreden op AmsterdamFM. Zelfs mijn eerste interview op televisie. Vervelend maar niet het eind van de wereld. Een weekje griep hebben kan. Mijn buikgriep verdween, dus ik begon weer dingen te ondernemen. Al was ik nog niet helemaal fit. Dat was een kwestie van tijd.
               Na een week lag ik echter weer plat. Mijn hoofd zat vol en ik voelde me beroerd. Kennelijk had ik niet goed uitgeziekt. Maar ik had mijn lesje geleerd. Deze keer zou ik pas weer actief worden als ik helemaal beter was. Ik annuleerde alles. Wekenlang zat ik alleen maar thuis en kwam niet buiten. Of ik daar nou beter van werd? Het gevoel van algehele malaise bleef en ik werd zelfs wat neerslachtig door mijn eenzame opsluiting. Meestal bekijk ik de dingen van de zonnige kant, maar even lukte het me niet. Gelukkig was er carnaval aan de horizon. Voor een rasechte Brabander het hoogtepunt van het jaar. Ziek of niet. Ik dronk mijn biertje en bekeek de optocht. Ik genoot van het feestgedruis en van alle aanwezige bacillen.
               Voor de zesde week op rij heb ik nu griep. Mijn klachten veranderen van tijd tot tijd. Buikgriep, snotteren, keelpijn, oorpijn. Maar herstellen doe ik niet. Nu hoor ik dat meer mensen zo oneindig lang ziek zijn. Kennelijk is mijn lichaam niet het enige dat de ziekteverwekkers niet kan verslaan. Ik word zo langzamerhand moedeloos van dit rare, muterende griepvirus. Misschien is het toch het eind van de wereld.