Sylvia Visser

Het lijkt wel een #metoo-verhaal. Mijn adem stokte in mijn keel toen zijn grote, zwarte handen hun weg zochten in mijn bloesje. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Hij was veel ouder dan ik. Zojuist had deze grote, Franse neger me mijn eerste kus gegeven. Ik was een bleu meisje van veertien, ik wist niet wat me overkwam. Zijn sterke handen tastten nu ook mijn borsten af; mijn adem zat hoog. Zijn vingers gingen verder, ze zakten af naar beneden. Dit ging me wel heel snel, dus ik duwde zijn handen weg. Gelukkig was ik zo assertief en hoef ik niet met terugwerkende kracht een trauma te krijgen vanwege een #metoo-situatie dertig jaar geleden.

 

Dertig jaar geleden is het alweer dat ik mijn eerste kus kreeg. Gek genoeg voelt het alsof het pas afgelopen zomer was. Is dit wat ze ermee bedoelen als ze zeggen dat de tijd steeds sneller gaat naarmate je ouder wordt? Vele kussen volgden nog na deze eerste. Ik kan ze me niet eens meer allemaal herinneren, maar deze zal ik nooit vergeten. Mijn eerste French kiss. Bij sommige mannen verdronk ik in hun kussen; bij andere wist ik niet hoe snel ik weg moest komen.

 

Nu, dertig jaar later, vind ik het wel tijd voor mijn laatste, eerste kus. Sterke armen om me heen en een kus om in te verdrinken. Ook graag weer kriebels in mijn buik zoals toen ik een puber was. En alle bijbehorende onzekerheden, waar ik op deze leeftijd om kan lachen. Mijn laatste, eerste kus.