Sylvia Visser

Veertien jaar was ik toen ik hem op een camping in Frankrijk ontmoette, Jérôme. Veel mooier dan op die camping kon het leven niet worden. De zon scheen en de mensen waren aardig. Hele dagen bracht ik door met vrienden van verschillende nationaliteiten. Luidruchtige Nederlanders, braadworst etende Duitsers, charmante Fransen en spierwitte Engelsen. Met een grote groep jongeren gingen we overdag naar het strand en ’s avonds naar de campingdisco.
                Jérôme trok op met zijn eigen vrienden. Heel stoer liep deze grote, Franse neger in zijn spierwitte trainingspak over de camping. Hij was een stuk ouder dan ik. In jongetjes van mijn eigen leeftijd had ik geen interesse. Ik keek alleen maar naar echte, stoere mannen.
                In de campingdisco sprak hij me aan. Jérôme en ik verstonden elkaar nauwelijks, maar dat maakte niet uit. We spraken de taal van de liefde. Aan zijn hand nam hij me mee naar het strand waar hij me mijn eerste kus gaf. De maan en de sterren weerspiegelden in het water. Als in een film lag ik in zijn sterke armen.
                De rest van de vakantie heb ik de arme jongen genegeerd. Mijn Frans van het niveau papa fume une pipe bleek niet toereikend om hem uit te leggen dat het pas mijn eerste kus was en dat het me wat te snel ging. Misschien was het toch wel handig geweest als we iets meer dan la langue de l’amour hadden beheerst. Waarschijnlijk kan hij zich mij niet eens meer herinneren, maar ik zal de jongen die mij mijn eerste kus gaf daar op dat strand, nooit vergeten. Wat zou er van Jérôme geworden zijn?