Sylvia Visser

De wond op mijn stuit is dicht, de wond op mijn stuit is dicht, de wond op mijn stuit is dicht. Mijn nieuwe mantra. Ik kan het bijna niet geloven. Of eigenlijk kan ik het niet geloven. Dit betekent dat ik niet meer in levensgevaar ben. Ik leef! En ik mag weer leven. Mijn leven zal weer uit meer bestaan dan mijn bed en mijn leven zal verbeteren. Direct heb ik het luchtwisselmatras laten omruilen voor een normaal matras. De lucht verminderde de druk op mijn wond en was dus noodzakelijk. De bewegende lucht triggerde echter ook het spasme in mijn benen waardoor ik continu pijn had. Vier maanden lang had ik 24/7 pijn.

 

Voorzichtig mag ik nu gaan opbouwen. Deze week mag ik iedere dag twee keer twee uur in de rolstoel, volgende week twee keer vier uur en daarna hele dagen. Voor mij is dat topsport. Maandenlang lag ik alleen maar in bed. Ik deed wel braaf armspieroefeningen met gewichten die mijn fysio me had gegeven, maar mijn romp werd continu ondersteund. Mijn rompspieren en mijn rompbalans zijn niks meer. Wanneer ik nu zit, zwalkt mijn bovenlijf heen en weer. Alsof het in zijn eentje een paar flessen wijn achterover heeft geslagen.

 

De komende maanden staan in het teken van revalideren. In april wil ik goed in de rolstoel kunnen zitten en voor mei staat staan op de statafel op het programma. In juni wil ik weer leren een transfer te maken, zodat ik de rolstoel uit kan en bijvoorbeeld aan tafel kan eten of naar de wc kan. De komende maanden worden verschrikkelijk zwaar, maar ik heb er zin an!