Sylvia Visser

   ‘Je moet nooit je mond dichthouden. Dat zeg ik ook altijd tegen mijn kinderen.’

Dit zei de moeder van een vriendinnetje tegen mij. Samen met het vriendinnetje was ik naar het zwembad geweest en ik voelde mij zeer onheus bejegend door de beheerder van de fietsenstalling. Ik was boos. Heel kwaad. Zo woedend dat ik moest huilen. Uit pure onmacht jankte ik. Ik kon niet eens tegen die man zeggen wat ik zo gemeen vond. Ik was te geëmotioneerd door het onrecht dat mij werd aangedaan.

 

Een docent aan de universiteit sprak met de andere studenten en mij over de beoordeling die hij ons wilde geven. Hij vond het lastig te differentiëren in de cijfers, dus hij had besloten iedereen een zeven te geven. Dit was onrechtvaardig. Hiermee voorkwam hij dat studenten cum laude, met lof, konden afstuderen. Want daarvoor moest je voor al je vakken minimaal een acht hebben. Ik vond het niet eerlijk en met dank aan het vroegere advies van de moeder van mijn vriendinnetje trok ik mijn mond open. De docent dacht erover na en de week erna vertelde hij ons dat hij mensen niet wilde blokkeren in het cum laude afstuderen. Enkele studenten die goed hadden gepresteerd, kregen alsnog een acht. Ik was een van hen en een halfjaar later studeerde ik cum laude af.

 

   ‘Jij hebt een heel groot rechtvaardigheidsgevoel’, zei een oud-werkgeefster van mij.

Ik was me daar nog nooit van bewust geweest, maar ik kan inderdaad slecht tegen onrecht. Soms moeten andere mensen je ergens op wijzen voor je het zelf ziet. Alle mensen om je heen voeden je op en vormen je. Een kleine schijnbaar onbetekenende opmerking kan soms heel veel impact hebben. De moeder van mijn vriendinnetje ben ik nog altijd dankbaar.