Sylvia Visser

‘Dit is het ergste wat ik ooit heb meegemaakt!’ De 78-jarige vrouw trekt een begrafenisgezicht. Toegegeven, het is hier in het zorghotel niet leuk. Vooral niet omdat ik continu geclaimd word door een bejaarde dame. Ze komt bij me aan tafel zitten, verwacht dat ik haar de hele avond gezelschap houd en dat ik haar ook nog begeleid naar de lift, in haar trage tempo. Ik ben zieker dan zij en zwaarder gehandicapt, maar klagen kan zij beter dan ik.

 

 

Je bent een gelukkig mens wanneer een tijdelijke opname in een zorghotel het ergste is wat je ooit hebt meegemaakt, op 78-jarige leeftijd. Door mijn hoofd schieten mijn onlangs ternauwernood overleefde dood, mijn diagnose MS, mijn geleidelijk toenemende invaliditeit, de manisch-depressiviteit van mijn vader, zijn overlijden aan kanker, de ziektes en overlijdens van andere mensen die ik liefhad en -heb. Dus om nou te zeggen dat dit het ergste is wat ik ooit heb meegemaakt? Nee.

 

 

Maar verschrikkelijk is het hier wel. Met name door de aanwezigheid van deze mij claimende bejaarde. Ik heb behoefte aan positieve mensen om mij heen en niet aan kousen die zeuren over alles. Die negativiteit zuigt mij leeg en daar pas ik voor. Dus niet langer houd ik deze dame gezelschap. Jammer dat zij het niet leuk vindt als ik wegga. Ik vind het niet leuk als ik blijf. Ik ga op zoek naar positieve mensen en neem afscheid van mijn stalkbejaarde.