Sylvia Visser

Bevooroordeeld over Rusland was ik door alle negatieve berichtgeving. Ik dacht slechts aan Poetin die haantje speelt met ontbloot bovenlijf op een paard. Het leek mij verstandig maar even niets over zijn intolerante beleid met betrekking tot homoseksuelen te schrijven. Ik wilde immers niet dat mijn reis naar Rusland in een strafkamp in Siberië zou eindigen. Mijn mening over Poetin straalde af op alle Russen. Het kon onmogelijk een prettig volk zijn. Na mijn week in Sint-Petersburg is mijn beeld over de Russen echter totaal veranderd. Wat een sympathiek volk is dat. Een enkele taxi-chauffeur daargelaten, maar dat is in Nederland niet anders.
                Mijn Russische week begon op zondag met een ruim drie uur durende dienst in een Russisch-orthodoxe kathedraal. De kerk hoorde bij het Alexander Nevski-klooster, dat wordt gezien als het Russische Vaticaan. Als vrouw moest ik mijn hoofd bedekken om de dienst bij te mogen wonen. Dus ik drapeerde een sjaal over mijn hoofd. Robert Long zong dat het leven lijden is voor een katholiek, maar hij had klaarblijkelijk nog nooit een Russisch-orthodoxe dienst bijgewoond. Zonder morren stonden de gelovigen drie uur lang rechtop tijdens de kerkdienst. De eenvoudige kleding van de meesten stond in schril contrast tot de pracht en praal in de kathedraal. Het brood dat overbleef na de ‘communie’ werd uitgedeeld. De vrouw naast mij nam een handvol. Ik hoop maar dat het niet haar enige maaltijd was voor die dag. Ik dompelde mij de hele week onder in de Russische cultuur. Ik bewonderde Fabergé-eieren, Hollandse meesters in de Hermitage en natuurlijk het Russische ballet. En ook de inwendige mens moest verzorgd worden. Dus at ik bietensoep en kaviaar en dronk ik wodka. Net als de Russen.
                Misschien moet ik trouwens mijn mening over alle Russen bijstellen. Dus ook die over Poetin. Juist hij roept momenteel immers op tot dialoog met Noord-Korea. Tot het bewandelen van de diplomatieke weg. Terwijl onze bondgenoot Amerika onder Trump alleen maar uit lijkt te zijn op escalatie.