Sylvia Visser

Newton, Hume, Descartes, Kant. Ik had gehoopt jullie nu iets intelligents te kunnen vertellen over deze grote namen. Dol enthousiast was ik toen ik een online hoorcollege vond over het verlichtingsdenken. Ik wist er vrijwel niets van en ik wilde graag mijn hersenen weer eens breken zoals ik vroeger tijdens mijn studie deed. Nou, dat is gelukt. Ik weet weer dat ik niets weet.

 

Over Newton (die van de appel die op zijn hoofd viel) leerde ik dat hij geloofde dat hij door God geïnspireerd was en dat hij daarom de waarheid kende zoals die op zichzelf is. Van Hume leerde ik dat je door ervaringen uit het verleden geen conclusies kunt trekken over de toekomst. Inmiddels weten we allemaal dat in het verleden behaalde resultaten geen garantie bieden voor de toekomst. De appel van Newton kan de volgende keer best omhoog vallen. Volgens Kant kennen we de wereld die we door de verwerking van onze prikkels leren kennen. Dus doordat Newton hoofdpijn had, wist hij dat een appel naar beneden valt. Hallo zwaartekracht. Dit zegt echter niets over de wereld zoals die op zichzelf is. Gelukkig verheldert Descartes het inzicht in de wereld: we kennen de wereld zoals die op zichzelf is voor een deel via onze wiskunde.

 

Error. Mijn hersenen stoppen ermee. Tijdens dit hoorcollege ontstonden zoveel vragen dat mijn hoofd blokkeerde. Ik ga dit nooit begrijpen. Maar ach, wat maakt het uit? Ik weet weer dat ik niets weet en daarmee ben ik net zo slim als Socrates.