Sylvia Visser

Die kon in ieder geval nooit meer iets tegen mij zeggen. Iedere verjaardag begon hij weer over die ene keer twee jaar geleden. Ik had te veel gedronken en op de terugweg naar huis in de taxi overgegeven. Nu had mijn zwager echter zelf te diep in de fles gekeken. Samen met mijn andere zwager had hij flink aan de whisky gezeten. Allebei goed bezopen en de volgende dag een kater. De zwager die mij iedere verjaardag weer op mijn mateloosheid wees, had nu zelf gekotst. Absoluut geen medelijden, wel leedvermaak.

 

Twintig jaar geleden zakte ik met mijn zwagers en zusjes flink door op vakantie in Italië. Samen met mijn vader maakten we zijn laatste reis. We waren nog jong en konden niet goed met de situatie omgaan. Het was een kwestie van maanden of mijn vader zou er niet meer zijn. Dat verdriet, die machteloosheid en de onbezonnenheid van de jeugd maakten dat wij het met z’n allen op een zuipen zetten. Ik was zelfs zo dronken dat ik later die nacht overgaf in mijn slaap. De volgende ochtend werd ik wakker met braaksel in mijn gezicht en op mijn hoofdkussen. Ik had wel in mijn eigen overgeefsel kunnen stikken, maar gelukkig was mijn nummertje nog niet aan de beurt.

 

   ‘Ik drink nooit meer’, zeg ik maar niet.

Ik beschik over voldoende realiteitszin om te beseffen dat ik het de volgende keer gewoon weer zal doen. Zoveel als die ene maal in Italië heb ik echter nooit meer gedronken. Zoveel verdriet als in die periode heb ik ook nooit meer gehad.