Sylvia Visser

Huilend lag ik op de grond naast het alarm in de badkamer; ik kon het niet inschakelen. Dat gebeurt regelmatig, doordat ik net te ver weg ben van het alarm zoals nu of doordat mijn handen het weer eens niet doen en ik dus het alarm niet kan bedienen. Gelukkig zijn daar anno 2024 goede oplossingen voor. Ik roep mijn telefoon: ‘Hé Siri, bel Fokus.’ Een zorgmedewerkster van Fokus, de organisatie die mij verzorgt, neemt de telefoon op.

   ‘We mogen je niet helpen als je het alarm niet inschakelt.’

 

Verbijsterd ben ik. Van mensen in de zorg zou ik verwachten dat ze graag mensen in nood helpen.  Het management verbiedt mij echter te helpen na een telefonische oproep. Geen idee waarom ik ooit in een Fokuswoning ben gaan wonen, in een aangepaste woning met zorg op oproep. Ik hoopte dat ik daar veilig zou zijn en altijd hulp zou kunnen krijgen als ik die nodig had. Ik heb zojuist telefonisch duidelijk om hulp gevraagd en daarmee automatisch mijn mondelinge toestemming gegeven mijn huis te betreden met de moedersleutel die op mijn voordeur past. Fokus weigert mij echter te helpen als ik niet op de Fokusmanier een noodoproep doe.

 

Gelukkig is het mij uiteindelijk wel gelukt bij het alarm te komen, maar ik moet er niet aan denken dat het de volgende keer niet lukt. Hulpeloos lig ik op de grond. Ik krijg honger en dorst en Fokus doet niks ondanks dat ze van mijn situatie op de hoogte zijn. Hoeveel dagen heb ik nog te leven zonder drinken? Drie?