Sylvia Visser

Met mijn fiets aan de hand zwaaide mijn vriendin mij uit. Zeven vette jaren lagen achter mij. Mijn fiets paste niet meer in het verhuisbusje, dus die gaf ik aan mijn vriendin. Toevallig had ik op het moment van mijn verhuizing een fiets, want die was in Groningen meestal gestolen. Geen nood aan de vrouw echter, voor een tientje kocht je zo een andere bij een junk op de Grote Markt. Veel bier, talloze flessen wijn en een oneindig aantal koppen koffie dronk ik in mijn Groningse studententijd met mijn vriendinnen en met mijn huisgenoten. Een weemoedig gevoel bekroop me toen ik voor de laatste keer bij mijn studentenhuis wegreed, maar ook een vrolijke blik op de toekomst. Ik had er zin in. En daarnaast: ik kon nog zo vaak naar Groningen als ik wou.

 

‘Ik ga volgende week gewoon weer terug als ik dat wil.’ Mijn vader vertelde dat hij dat dacht tijdens zijn eerste reis naar Indonesië. Maar dat is niet zo, leerde hij mij toen ik daar als elfjarig meisje met hem was. Vaak heb ik nog aan mijn vaders woorden gedacht. Na die ene vakantie naar Indonesië ben ik er inderdaad nooit meer geweest. Zelfs niet toen ik het geld en de mogelijkheden had. Het was een prachtige herinnering, maar ik wilde nog zoveel landen bezoeken. Mijn blik was gericht op al het nieuwe dat ik nog ging ontdekken.

 

Alhoewel makkelijker te bereizen dan Indonesië, ook Groningen bezocht ik na mijn studententijd nog maar zelden. De herinneringen waren prachtig en die zou ik blijven koesteren, maar ook mijn Groningse studententijd was voorbij. Zowel tijd als plaats scheiden mij van Groningen en Indonesië en van zoveel andere plaatsen uit mijn verleden. Dat komt nooit meer terug.