Sylvia Visser

Op donkere, stormachtige dagen denk ik altijd terug aan een gezellige avond bij vrienden in Rotterdam. Rozig van het heerlijke eten en de nodige glazen wijn kwam ik thuis. De wind joeg tussen de huizen en de bomen door en de regen striemde in mijn gezicht. Ik maakte nog een grapje dat de kat behoorlijk tekeer was gegaan. Zijn voerbakje was helemaal verschoven. Even later zou blijken dat het niet de kat was die flink had huisgehouden.
                Puinhoop maken kan ik zelf heel goed, maar deze ravage zal ik nooit vergeten. Kleren op het bed, kleerkasten en nachtkastjes open, kleine juweliersdoosjes geopend her en der verspreid. En mijn lingerie! Iemand had met zijn gore poten aan mijn lingerie gezeten. De kat liep er hulpeloos tussendoor. Voor een kapitaal was er verdwenen. Laptops, beamer, sieraden. Maar ook de zilveren aansteker van mijn vader, een erfstuk. Onvervangbaar. Nog een geluk dat de herinneringen aan mijn vader niet zijn gestolen.
                Als het kalf verdronken is, dempt men de put. Dus kwamen er kort na de inbraak extra sloten op alle ramen en deuren en een alarm werd geïnstalleerd op het huis. Zo’n alarm werkt uitstekend om onuitgenodigde schoonfamilie uit je huis te weren, maar of het inbrekers ook tegenhoudt. Een hek met 2000 volt is misschien een betere optie. Alleen een beetje lullig als een buurkindje er met zijn fietsje tegenaan valt. Nu, enkele jaren na de inbraak, voel ik me gelukkig weer veilig in mijn eigen huis. Ik ben niet meer bang voor onuitgenodigde gasten. Inbrekers zijn wat mij betreft van harte welkom. Ik durf alleen niet te garanderen dat mijn hond daar ook zo over denkt.