Sylvia Visser

I’m a writer. Anything you say or do may be used in a story. Zoals de mensen uit mijn naaste omgeving wel weten, en niet altijd tot hun vreugde. Meer dan eens heb ik een conflict gehad over wat ik schreef. Maar ik ben hardleers. Keer op keer schrijf ik over de dingen die ik meemaak. Over de zaken die me bezighouden. Om mijn familieleden en vrienden te schande te maken? Nee, dat nooit. Ik anonimiseer mijn teksten. Alhoewel het natuurlijk niet zo moeilijk te raden is wie ik bedoel met mijn moeder of mijn zusjes.
               Mijn inspiratie haal ik uit het dagelijks leven. In mijn columns zet ik de gebeurtenissen wat scherper neer, want dat is nu eenmaal leuker om te lezen. En in mijn fictieve verhalen doe ik er precies mee wat mij het beste uitkomt. Ik verwerk volledige gebeurtenissen. Maar ook fragmenten. Zinsnedes. Emoties. Zo ook in mijn verhalenbundel over de liefde. Daarin beschrijf ik romances uit het verleden. Relatieproblemen waarmee ik geworsteld heb. Verliefdheden. Gebroken harten. Maar ook verhalen die ik van andere mensen heb gehoord. In mijn hoofd herschik ik de gebeurtenissen, zet ze naar mijn hand en maak er een fictief verhaal van. Met (auto)biografische elementen.
               Niemand weet wat echt gebeurd is, wat ik heb meegemaakt, wat mensen uit mijn omgeving hebben beleefd en wat ik verzonnen heb. Tenzij degene in kwestie het natuurlijk niet trekt en over rood gaat. Wanneer het slachtoffer ervoor kiest zichzelf bekend te maken, is het uit mijn handen. Ik ben heel benieuwd welke ex nog met onverwerkte issues kampt.