Sylvia Visser

'Het schuurt' in wording

Eind 2018 verscheen 'Het schuurt', een boek van Sylvia Visser met vijftien nieuwe verhalen over de liefde.  Lees hier over de weg naar 'Het schuurt'.

Fantaseren over gigolo’s kan ik wel. Maar jullie vermoedden het waarschijnlijk al: in de praktijk betaal ik niet om mij door een man te laten verwennen. Daar zit je dan als schrijfster zonder goed verhaal. En in mijn verhalenbundel over de liefde hoort de betaalde liefde wel thuis. En nu? Een oproep in de social media voor goede verhalen levert ongetwijfeld vooral veel flauwe grappen op. Dus eerst maar eens denken wat ik er wel van weet.

 

Lees verder

Voor de een tegennatuurlijk of zelfs misbruik, voor de ander liefde. Prikkelend, balancerend rond de grens. En soms eroverheen, naar de smaak van sommigen althans. Nog even en dan kan iedereen zelf beoordelen of mijn verhalen op of over het randje zijn. Of er misschien niet eens in de buurt komen. Dit jaar nog zal mijn kinderwens in vervulling gaan en ligt mijn eerste boek in de schappen.

 

Lees verder

Dikke pakken papier deed ik in de brievenbus bij tientallen uitgeverijen. Ik leurde met mijn manuscript, terwijl de regen met bakken uit de lucht kwam. Afwijzing na afwijzing volgde en ik liet het hoofd steeds verder hangen. Niemand zag mijn talent en ik wist niet wat te doen. Jarenlang had ik hard gewerkt, maar geen mens zou mijn schrijfsels lezen. Zo ging dat althans in mijn nachtmerries. 

 

Lees verder

Met een ganzenveer in zijn hand staart de schrijver dromerig voor zich uit. In een klein, aftands zolderkamertje werkt hij aan zijn nieuwe verhaal, roman, dichtbundel of toneelstuk. Grote namen als Vondel, Bredero en Constantijn Huygens komen boven. Of uit recenter vervlogen tijden Harry Mulisch, Gerard Reve en Willem Frederik Hermans. Romantische beelden van een eenzaam beroep. Schrijven doe je niet, omdat je zo enorm van samenwerken houdt.

 

Lees verder

Gebrek aan inspiratie kan de reden niet zijn; inspiratie is immers een fabeltje. Dus moet ik wel last hebben van faalangst. Voor het eerst sinds jaren. Ik wil een perfect boek schrijven met verhalen beter dan alle teksten die ik tot nu toe heb geschreven. En zeg nou zelf, er is geen enkele reden om de lat lager te leggen. Ik heb voor mijn verhalenbundel veel meer tijd voor dan voor mijn online schrijfsels, waarvan ik er wekelijks twee moet produceren. Mijns inziens moet perfectie dus haalbaar zijn.

 

Lees verder

Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. Heel arrogant schoot dat door mijn hoofd toen ik in 2013 een blog van een oud-studiegenoot las. Toch was ik verbaasd over het aantal lezers van mijn eerste column. Waar kwamen al die mensen vandaan? Ik had meteen de smaak te pakken. Dit ging ik vaker doen. Schrijven deed ik immers altijd al graag en nu had ik zelfs allemaal lezers.
                Ik begon met autobiografische blogs om meters te maken. Om schrijfervaring op te doen.

 

Lees verder

Dus daar lag ik dan. Ik zakte door mijn benen en ze deden niets meer. Ik kon ze niet optillen. Ik kon er niet op staan. En ik had de kracht niet om overeind te komen. De dingen in mijn hoofd waar ik onlangs over schreef, bleken inderdaad de voorbode van een MS-terugval. Mezelf met mijn armen vooruitduwend wist ik gelukkig bij mijn telefoon te komen. Zonder hulp had ik nu nog op de grond gelegen. Een hele dag kon ik niet lopen en zat ik in een rolstoel. Maar voetje voor voetje kon ik me wonder boven wonder de volgende dag weer verplaatsen achter mijn rollator.

 

Lees verder

Kalverliefdes. Mijn oude dagboeken staan er vol mee. Als kind zou ik overigens woedend zijn geworden wanneer je mijn verliefdheid een kalverliefde had genoemd. Mijn liefde voelde stukken serieuzer dan dat. Misschien is het ook wel arrogant van volwassenen om te denken dat zij het alleenrecht op echte liefde hebben. Er waren jongens bij die veel voor me betekenden. En die soms zelfs jarenlang een rol in mijn leven speelden.

 

Lees verder

I’m a writer. Anything you say or do may be used in a story. Zoals de mensen uit mijn naaste omgeving wel weten, en niet altijd tot hun vreugde. Meer dan eens heb ik een conflict gehad over wat ik schreef. Maar ik ben hardleers. Keer op keer schrijf ik over de dingen die ik meemaak. Over de zaken die me bezighouden. Om mijn familieleden en vrienden te schande te maken? Nee, dat nooit. Ik anonimiseer mijn teksten.

 

Lees verder

Van een dagje Rijksmuseum word ik niet gelukkig, van een dagje Stedelijk des te meer. Rembrandt en Van Gogh weet ik op waarde te schatten, maar ik moet er niet aan denken ze in mijn woonkamer te hangen. Het is stomweg mijn smaak niet. Van moderne kunst daarentegen word ik wel blij. Toen ik over Corneille leerde op de middelbare school, durfde ik er niet van te dromen zulke kunst ooit in bezit te hebben. 

 

Lees verder

Teleurgestelde gezichtjes toen mijn neefjes mijn cadeau uitpakten. Liever Brandweerman Sam, Stef Stuntpiloot of Transformers dan een boek. Laat staan een boek dat ze de komende tien jaar toch niet konden lezen. Het plaatje op de voorkant was nog wel leuk, maar verder was er geen bal aan. Een rotgeschenk. Gelukkig is alles gefilmd en kunnen ze later als ze groot zijn nog eens terugkijken hoe ze het symbolische eerste boek in ontvangst namen. 

 

Lees verder

‘Bent u schrijfster? Echt?!’ Twee vijftienjarige meisjes keken me vol bewondering aan. Ik lachte, ik had me niet gerealiseerd dat ik een rolmodel zou zijn voor pubers. Ik raakte met de meiden aan de praat in de bibliotheek in Amersfoort, waar ik een fotoshoot had voor mijn boek. Ik besefte opeens dat mijn jeugddroom binnenkort werkelijkheid wordt. Mijn eerste boek verschijnt.

 

Lees verder

Blind ben ik, blind voor mijn eigen fouten. Zeker 386 keer had ik mijn boek al gelezen en toch vond ik een dubbele zin waar ik keer op keer overheen had gekeken. Een hele zin! Ik begrijp niet hoe die aan mijn aandacht heeft kunnen ontsnappen. Overigens ben ik niet de enige die hem heeft gemist. Ook proeflezers zagen de zin over het hoofd. Angstig ben ik nu dat mijn boek nog steeds vol zit met dit soort tekstverwerkingsfouten. Doodsbang.

 

Lees verder

Twintig jaar van gedroomd, twee jaar aan gewerkt en 15 december is de finale. Mijn eerste boek verschijnt, ik debuteer. Reden voor een feestje dus. Tot de officiële lancering is mijn verhalenbundel over de liefde nog nergens te koop. Zelfs niet eens te zien. Het boek, de omslag, de titel, de verhalen, alles is tot die tijd strikt geheim.
 

Lees verder