Sylvia Visser

Achter de ramen zit ik tegenwoordig. En ik geniet ervan. Gelukkig heb ik grote ramen waardoor ik het goed kan zien. Vroeger ging ik altijd de straat op, maar daar pas ik nu voor. Een paar jaar terug keek ik buiten en het knalde zo hard dat mijn trommelvliezen letterlijk pijn deden door de bommen die afgestoken werden. Bommen ja, want vuurwerk kan ik dit niet meer noemen. Of je moet het ook vuurwerk noemen wat er momenteel in Oekraïne de lucht in gaat.

 

De jaarwisseling verliep relatief rustig. Politie, brandweer en ambulancepersoneel werden bekogeld met vuurwerk. Een basisschool stond in brand na een explosie. Volwassenen en kinderen raakten gewond door vuurwerk. Verschillende mensen liepen oogletsel en gehoorschade op. Een monumentaal kerkgebouw brandde volledig uit. Woningbranden waren er door het hele land. Zo langzamerhand vraag ik me af wat hier leuk aan is. Ik was altijd een voorstander van vuurwerk, maar ik zie hier de lol niet van in. Ik voel me niet veilig met oud en nieuw. Ik wil geen oorlog, ook niet voor één nacht per jaar.

 

Laat de overheid professionele vuurwerkshows organiseren, zodat we allemaal wel van het vuurwerk kunnen genieten. Maar ons ook veilig kunnen voelen. Hoe mooi ik het siervuurwerk ook vind, ik hoef het niet overal te zien ten koste van alles. Ik wil geen oogletsel of gehoorschade of andere wonden.