Sylvia Visser

Wijdbeens zoals een stoere bouwvakker en mijn armen zijwaarts als een koorddanser met zijn stok. Zo had ik het liefst geposeerd voor mijn foto’s op hakken. Maar ja, erg charmant is dat niet. Dus doodsangsten heb ik uitgestaan tijdens mijn fotoshoot. Het enige wat ik zie op de foto’s met hakken, is dan ook de paniek die ik voelde toen ze gemaakt werden. Behalve voor deze blog vind ik ze daarom niet bruikbaar.
                Ik wilde perse een foto op hakken, omdat hakken voor mij een symbool van vrouwelijkheid zijn. Dus al zolang als ik MS heb, baal ik ervan dat ik niet meer op hakken kan lopen. Nou weet ik heus wel dat mijn vrouwelijkheid niet bepaald wordt door het al dan niet dragen van hakken. Maar dat maakt het voor mij niet minder frusterend. Ik houd ervan me vrouwelijk te kleden. Mooie jurken en rokjes te dragen. En een paar elegante pumps hoort daarbij.
                Sinds ruim een jaar lijkt de dag dat ik weer op hakken kan lopen, verder weg dan ooit. Zelfs op platte schoenen lukt het me niet mijn balans te bewaren zonder extra steun. Soms denk ik daarom dat mijn doelen niet haalbaar zijn. Dat ik moet accepteren dat ik de rest van mijn leven hulpmiddelen nodig heb bij het lopen. Niet alles is immers te bereiken door hard te trainen. Maar onlangs kwam die ene dag. Plotseling kon ik weer redelijk goed staan zonder steun. Handig, want nu kan ik bijvoorbeeld mijn jas aantrekken zonder vreemde capriolen. Na los staan op platte schoenen, komt hopelijk los lopen. En daarna misschien ook wel weer op hakken. Gek dat je zelfs als schrijfster soms vergeet te blijven dromen.