Sylvia Visser

Net als toen ben ik nu aan het snotteren. Voor het eerst sinds 2020 vierde ik dit jaar weer carnaval in Oeteldonk. Gelukkig deze keer geen koorts, geen pijn op mijn longen en geen slijm op mijn longen. Weerstand moet ik wel nog opbouwen na de bubbel van mondkapjes en handen ontsmetten. Ik ben echter druk bezig door me dicht opeengepakt te midden van duizenden mensen te begeven in Oeteldonk. Wat was het gruwelijk druk.

 

Zondag was ik er samen met mijn zusje. We wachtten op de Markt op de onthulling van Knillis, het officiële begin van carnaval. Over de hoofden van de mensen kon je lopen. Menigeen stootte zijn scheenbenen aan de voetsteunen van mijn rolstoel. Busladingen vol mensen van boven de rivieren. In het verleden mopperde ik nog weleens op het volk van boven de sloot dat zich verkleed als banaan misdroeg in Oeteldonk. De mensen van nu zijn echter keurig geïntegreerd. Ze dragen rood-wìt-gele dassen en jasjes met Oeteldonkse emblemen. Ze moeten alleen nog op spraakles om hun harde ‘g’ af te leren.

 

Op maandag bekeek ik samen met schrijver Joris van Os de optocht. Hij is net als ik groot geworden in de schoot van het Oeteldonkse moeras. Na twintig jaar geen Oeteldonk was hij wel het een en ander verleerd. Dus versierde ik hem met rood-wit-gele handschoenen en een Oeteldonkse sjaal.