Sylvia Visser

Vrede op aarde. Ook ik heb last van het kerstgevoel. Verbaasd nam mijn vriendin de telefoon op. Ik wist dat ze ziek was en dacht: laat ik eens informeren hoe het gaat. Natuurlijk had ik gewoon een appje kunnen sturen, maar ik besloot wat oprechte, persoonlijke belangstelling te tonen. In deze donkere dagen voor kerst moet een mens zich immers van zijn beste kant laten zien.
               Tegenwoordig bel ik eigenlijk nooit meer, terwijl ik vroeger vaak uren aan de telefoon hing. Soms zelfs met een vriendin bij mij in de straat. Het was handiger geweest even langs te gaan. Geen idee waarom ik dat niet deed. Misschien stond bellen toen tot een bezoek zoals appen nu tot een telefoontje staat. Een bericht vind ik voortaan zoveel makkelijker dan telefoneren. Je kunt een app sturen of lezen wanneer het jou uitkomt. Je hoeft er je dagelijkse activiteiten niet voor te onderbreken en je hoeft de ander niet te storen bij de zijne. Bellen doe ik nagenoeg niet meer. Laat staan onaangekondigd bij een ander op de stoep staan.
               Toch is het soms fijn iemands stem te horen. Of diegene zelfs te zien. Even bij elkaar op de koffie. Oké, en nu klink ik als een oud wijf. Voor de goede orde: ik app iemand niet uit desinteresse of omdat ik die persoon niet wil zien. Het lukt gewoon niet altijd om op bezoek te gaan of  uitgebreid te bellen. Door tijdgebrek, door ziekte of om een andere valide reden. Dan is het prettig dat je de ander met een bericht kunt laten weten dat je aan hem denkt. En zo eindig ik mijn column toch nog met een mooie kerstgedachte. Komt allen virtueel tezamen.