Sylvia Visser

Over onflatteuze beugels onder mijn rokje hoef ik me geen zorgen meer te maken. Elk nadeel heeft zijn voordeel, zullen we maar zeggen. De revalidatiearts, de instrumentmaker en de fysiotherapeut keken verbijsterd hoe ik liep met de nieuwe beugels om mijn onderbenen. Alledrie hadden ze verwacht dat ik er beter door zou lopen, dat ik met de beugels beter mijn voeten zou kunnen afwikkelen. En zelf had ik inmiddels al mijn hoop op die hulpmiddelen gevestigd. Tranen van teleurstelling stroomden dan ook over mijn wangen. Wat zou me nu nog kunnen helpen om beter te lopen?
               Inmiddels heb ik mezelf een schop onder mijn kont gegeven. Even huilen mag best wel, maar ik kan natuurlijk niet blijven kniezen. Daar help ik niemand mee en mezelf nog het allerminst. De revalidatiearts bood me fysiotherapie aan in het ziekenhuis. Enkele jaren geleden heb ik daar veel bereikt en ik wil dan ook niets liever. Maar hoe kom ik daar? Pas afgelopen week heb ik voor het eerst sinds maanden weer een stukje auto gereden. Dat ging goed, maar het lijkt me niet veilig om nu al na een half uur fysiotherapie te gaan rijden. Dus verslagen kwam ik thuis. Ik kon niets anders doen dan wachten en hopen dat het vanzelf beter zou gaan.
               Nou is mijn ervaring dat dat niet gaat gebeuren. Ik zal moeten trainen en daar heb ik hulp bij nodig. In een welvarend land als Nederland kan het toch niet zo zijn dat ik die hulp niet kan krijgen? Ik belde mijn zorgverzekeraar en het blijkt inderdaad mogelijk een taxi vergoed te krijgen voor revalidatie. Helaas is het bureaucratie ten top, dus na een halve dag heen en weer bellen tussen ziekenhuis en zorgverzekeraar is het nog lang niet geregeld. Maar ik zet door. Ik laat me mijn revalidatietraject niet ontnemen door wat paarse krokodillen.