Sylvia Visser

Een stapel pillen waar je u tegen zegt, neem ik iedere ochtend. Geen zware medicatie, maar tal van vitamines en mineralen. Mijn lichaam blijkt lang niet alle voedingsstoffen goed op te nemen, dus zijn supplementen onontbeerlijk. Toen ik deze aanvullingen op mijn voeding begon te slikken, moest ik ook figuurlijk wel even slikken. Het confronteerde mij er immers mee dat ik niet gezond ben. Een andere, grote confrontatie met mijn ziek zijn, was het moment dat ik mijn rollator kreeg. Ik haatte het ding. Nee, ik moet schrijven: ik haat het ding. Maar ik moet hem accepteren. Zonder zou ik helemaal niets kunnen.
               Een nieuw slikmoment is aangebroken. Volgende week krijg ik beugels om mijn onderbenen. Die moeten me helpen mijn voeten goed af te wikkelen. Het lukt me nu bijna niet mijn voeten op te tillen, waardoor het risico op vallen groot is. In huis gaat het nog wel, maar buiten is werkelijk alles schots en scheef. De straat loopt schuin. Klinkers liggen los. Stenen steken omhoog. Meer dan genoeg opties om te struikelen.  Bij de revalidatiearts heb ik beugels geprobeerd en opeens lukte het me wel mijn voeten omhoog te krijgen. Dus wil ik die dingen graag hebben. Nou ja, graag…
               Gelukkig is het broekenseizoen weer aangebroken, dus kan ik die beugels verstoppen onder mijn lange broek. En daarnaast zitten ze niet aan mijn benen vast. Dus als ik toch een jurk of rok wil dragen, laat ik de beugels gewoon thuis. Maar aan de andere kant, misschien helpen die dingen me wel om van mijn rollator af te komen. Dan zijn beugels opeens een stuk minder erg onder mijn rokje of jurkje. Een mens mag dromen hebben, toch?