Sylvia Visser

Iemand die me vasthoudt en die tegen me zegt dat alles goedkomt. Iemand die me heel stevig vasthoudt en me kust. Vaak kan ik alle ellende wel dragen, maar soms stromen de tranen over mijn wangen. Is dit echt mijn leven? Moet ik zo oud worden? Ik lig hier maar in bed en ik heb pijn. Heel veel pijn. Pijn aan de wond, pijn door het spasme. Pijn in mijn hart.

 

De pijn in mijn hart is het ergst. Op dit soort pijnlijke momenten voel ik me heel alleen, terwijl ik echt niet alleen ben. Ik mag in mijn handjes knijpen vanwege alle lieve mensen om mij heen. Mensen die me helpen met alles, mensen die me kussen, die me knuffelen. Maar ik mis die ene persoon die me kust en knuffelt. Die me in zijn armen sluit en me vertelt dat alles in orde komt. Iemand in wie ik het vertrouwen heb dat hij ervoor zorgt dat alles goedkomt. Iemand aan mijn zijde.

 

Op veel zaken kan ik invloed uitoefenen. Ik kan hard sporten om mijn conditie te trainen of om spierkracht op te bouwen. Ik kan in bed gaan liggen en veel eiwitten eten zodat de wond goed geneest. Ik kan heel hard huilen om wat spanning kwijt te raken. En ja, ik kan zelfs gaan Tinderen om mannen te leren kennen. En er zijn echt genoeg leuke mannen. Mannen die me willen kussen en knuffelen. Maar waar is die ene man op wie ik blind kan vertrouwen? Die man die ervoor zorgt dat alles goedkomt.

​