Sylvia Visser

‘Nou weten we van wie hij die krullen heeft!’

De oma van mijn neefje, van vaders kant, keek naar mijn krullen. Ze kende verder niemand in de familie met krullen. 

‘Die heeft hij van mijn moeder’, zei ik. Dus mijn neefje had het van zijn oma van moeders kant. Iets erven van een tante kan immers niet, zover reikt mijn kennis van de genetica nog wel.

De oma van vaders kant trok haar wenkbrauwen op. Mijn moeder had steil haar, ik maakte vast een grapje.

 

Met een blonde krullenkop zat ik in de kinderstoel en ging ik naar de kleuterschool. Toen ik ouder werd, verdwenen de krullen, net als bij mijn moeder. Iedere ochtend borstelde ik mijn haar goed zoals mij was geleerd. Krullen had ik niet meer, een beetje slag wel.

Bij toeval ontdekte ik in de puberteit dat er nog pijpenkrullen groeiden naast mijn oren. Iedere ochtend maakte ik vervolgens mijn haar nat naast mijn oren. Het kroeshaar verdween en prachtige pijpenkrullen verschenen. Ik kon toveren.

‘Sylvia zet krulspelden!’, riepen de jongens uit mijn klas toen ik plotseling met krullen op school verscheen. Ik liet mij niet op de kast jagen, ik was trots op mijn krullen.

Normaal borstelde ik mijn haren uit, zodat mijn krullen veranderden in steil kroeshaar. Ik dacht dat mijn krullen in de loop der jaren spontaan verdwenen waren, net als bij mijn moeder. Later leerde ik bij een kapper dat ik mijn haar nat moest borstelen en speciaal spul voor krullen in mijn haar moest doen om het vervolgens aan de lucht of met een diffuser te drogen.

 

Mijn moeder föhnt haar haar nog steeds en borstelt het droog en doet er niks voor krullen in. Ik ben benieuwd wat voor prachtige bos krullen ze eigenlijk nog altijd heeft. Ik ben er althans van overtuigd dat mijn neefje en ik de krullen niet van mijn moeder hebben gestolen.