Sylvia Visser

‘Bent u schrijfster? Echt?!’ Twee vijftienjarige meisjes keken me vol bewondering aan. Ik lachte, ik had me niet gerealiseerd dat ik een rolmodel zou zijn voor pubers. Ik raakte met de meiden aan de praat in de bibliotheek in Amersfoort, waar ik een fotoshoot had voor mijn boek. Ik besefte opeens dat mijn jeugddroom binnenkort werkelijkheid wordt. Mijn eerste boek verschijnt.
               In mijn puberteit schreef ik al verhalen en gedichten, de eerste zelfs op de basisschool. Ik fantaseerde, droomde, schreef onzekerheden van me af. Voor tekenen, schilderen en zingen had ik geen talent; daarom koos ik het schrift om me te uiten. In de loop der jaren verving ik mijn pen door mijn telefoon en mijn computer. Op mijn mobiel noteer ik ideeën die ik niet wil vergeten en op mijn laptop schrijf ik mijn teksten. Bij de fotoshoot gebruikte ik echter wel een pen. Handmatig schrijven geeft toch een romantischer beeld dan typen op een tekstverwerker. Maar ik ben niet jaloers op mijn grote voorgangers die hun hele boek opnieuw met de hand konden schrijven als ze ergens een schrijffoutje maakten. En zeker niet op het monnikenwerk van de middeleeuwen, alhoewel dat prachtige handschriften opleverde.
               Binnen enkele maanden is mijn eerste boek een feit, dan is mijn levensdoel voltooid. Een tweede boek ligt daarna voor de hand en misschien ook wel een derde, vierde, tiende. Wat zou ik mijn boek graag aan mezelf als puber laten zien. Vol bewondering zou ik naar de schrijfster kijken.