
Revalideren
blog
11 april 2018
Al het slechte komt in drieën. Voorjaar 2015, zomer 2017, winter 2018. Ziek, zieker, ziekst. Staan, lopen, zitten. Alle vanzelfsprekende dingen vormen een probleem. Inmiddels strompel ik zelfs in huis achter een rollator, rij ik geen auto meer en is douchen een uitputtingsslag. Drie keer was ik maandenlang ziek. Ik leverde in aan conditie, aan spierkracht en kreeg nieuwe klachten door het vele zitten en liggen. Mijn kuitspieren zijn nu verkort waardoor ik mijn hakken slechts met moeite op de grond kan krijgen. Opstaan op je tenen lukt misschien als je sterk en gezond bent, maar is voor mij schier onmogelijk.
Revalideren lukte tot dusver niet door steeds weer een nieuwe ziekteperiode. Na ieder stapje voorwaarts volgden drie grote stappen achterwaarts. Niet zelden stroomden tranen van pure frustratie over mijn wangen. Ik wilde zo ontzettend graag maar mijn lijf werkte niet mee. Inmiddels is de zon echter weer gaan schijnen. Meerdere keren per week ga ik nu naar het revalidatiecentrum. Ik word omringd door zorgverleners zoals een revalidatiearts, fysiotherapeut en ergotherapeut. Ik ben dankbaar dat zoveel deskundigen zich over mij ontfermen.
Van heel ver moet ik komen, maar ik heb zin om te knokken. Eerst maar eens proberen om met hulpmiddelen te functioneren. En daarna strijden om die hulpmiddelen weer kwijt te raken. Ik wil mijn conditie en mijn spierkracht maar bovenal mijn zelfstandigheid terug. Wordt vervolgd.
Lees ook: