Sylvia Visser

Met een ruk schoot mijn rolstoel vooruit. Uit alle macht probeerde ik mijn stalen paardenspan te bedwingen met de hoepels. Ik verloor het gevecht. Mijn vinger raakte bekneld tussen de elektrische wielen. Met grote ogen staarde ik naar mijn vinger. Mijn rolstoel was inmiddels gestopt na een harde knal tegen de muur. Met mij erin wel te verstaan, zo’n escapade had me eerder al mijn meubels gekost. Dit keer kostte het me mijn vinger. Het bovenste vingerkootje was 45 graden opzij geknakt en in die positie blijven staan. Heel kalm bekeek ik mijn vinger en dacht: mijn vinger behoort zo niet te staan. Uit een soort automatisme corrigeerde mijn andere hand de fout en zette mijn vinger recht. Als ik er langer dan een fractie van een seconde over na had gedacht, had ik het vast niet gedaan.

 

Beter had ik er wel over nagedacht en een dokter gebeld. Ik dacht zelf echter dat het restje overgebleven scheefstand vanzelf wel zou verdwijnen. Ik ben duidelijk geen arts. Schrijfster, blijf bij je pen. Was ik naar een arts gegaan, dan had die mijn vinger gespalkt zodat mijn vinger kaarsrecht was genezen. Nu is mijn vinger ook wel genezen, maar zo krom als een hoepel. Geen ramp, er valt best te leven met een schuine vinger. Het stoort me alleen iedere keer dat ik naar mijn vinger kijk.
 

Nu lig ik in de Sint Maartenskliniek,  de beste revalidatieplek van Nederland. De ergotherapeut zag mijn scheve vinger en stelde voor te proberen of spalken nu nog helpt. Aangezien ik voorlopig 24/7 verplicht in bed lig, heb ik niet echt iets beters te doen. Dus het proberen waard. De komende zes weken moet ik de tijd zien te doden met mijn gespalkte vinger. Sinds ik hier lig, begrijp ik trouwens wat ‘de tijd doden’ betekent. Ik overweeg kanonnen te gebruiken.