Slavendrijver
blog
17 januari 2018
‘Die kan hard werken!’, riep mijn oom bewonderend uit tijdens een verhuizing. Het streelde natuurlijk mijn ego, maar eerlijk gezegd vond ik het wel meevallen. Ik was veel erger gewend. Jaren geleden werkte ik op een cruiseschip en daar spande je je in voor je eigen vrije tijd. De taken moesten sowieso af. Dus als je langzaam werkte, was je later klaar. Wanneer je het werk eerder voltooid had, kon je pauzeren of stoppen met werken. En je verdiende geen cent meer door langer te werken. Dus dat motiveerde wel om hard te zwoegen. Het personeel zweepte elkaar op om een tandje bij te zetten.
Het leukste werk vond ik de bevoorrading van het schip. Met de hele bemanning maakten we dan een lijntje. Dozen werden in razend tempo doorgegeven zodat de spullen zo snel mogelijk aan boord waren. Als een doos zwaar was, moest je dat er even bij zeggen zodat de volgende in de rij niet door zijn rug ging. Steevast werd het geintje gemaakt om ‘zwaar!’ te roepen bij een doos die vrijwel niets woog.
Schoonmaken leerde je daar ook als geen ander. Wanneer je een hut had schoongemaakt, keek de manager overal op en onder en ging zelfs op haar buik liggen om te controleren of je het wel goed had gedaan. Als ze iets ontdekte wat je niet naar behoren had gereinigd, kon je alles opnieuw doen. Dus daar ging je vrije tijd. Wat heb ik haar vervloekt, die slavendrijver!
Lees ook:
