Lees ook:
Smoorverliefd
blog
18 maart 2015
Trots was ik toen ik op mijn vijftiende in een kledingzaak mocht werken. Ik vond dat er altijd zulke mooie meisjes werkten. Ik begreep eigenlijk niet waarom ze mij wilden hebben. En nee, het was geen telefonisch sollicitatiegesprek, die open deur trap ik zelf maar vast in. Misschien moet ik het de oud-collega vragen die zijn pen liet vallen bij ieder sollicitatiegesprek. Zodat hij de benen van de dames kon inspecteren.
Op een dag kwam een aantrekkelijke man de kledingzaak binnengewandeld. Goed gekleed, donker haar, mooi postuur. Precies mijn type, ik was meteen verkocht. Zoals altijd wanneer er een leuke kerel binnenkwam, vlogen mijn collega en ik erop af. Helaas trok ik deze keer aan het kortste eind. Hij liep recht op mijn collega af. Geen idee dat zij elkaar kenden, dus jaloers keek ik naar het geanimeerde gesprek tussen hen.
Korte tijd later mocht ik hem echter mijn vriendje noemen. Smoorverliefd was ik. Negen jaar ouder dan ik en zo ontzettend volwassen. Mijn leeftijdsgenoten hadden nog niet eens baardgroei. Hij was de eerste man die me mee uit eten nam, van de zenuwen kreeg ik geen hap door mijn keel. Hij kwam bij me thuis en mijn zusjes pestten me omdat ik niet van hem af kon blijven. Hij was mijn eerste, echte vriendje.
Waarom weet ik nog steeds niet, maar na een maand maakte hij het uit. Mijn eerste keer groot liefdesverdriet. Een jaar later kwam ik hem weer tegen en we kusten nog een keer. Toen wilde hij wel met me verder, maar ik durfde niet meer. Bang dat hij me weer zo zou kwetsen. Het eerste litteken op mijn hart. Volgens mijn collega was mijn onzekerheid niet nodig geweest. Hij raakte niet over me uitgepraat, zij werd er doodziek van. Had ik dat toen maar geweten.