Sylvia Visser

Een boer zoekt duidelijk niet deze vrouw. Samen met een vriendin trok ik op met een groep boeren. Letterlijk boeren, niet figuurlijk. We gingen uit in gehuchten in de omgeving. We waren op een leeftijd dat we ons gevleid voelden toen personeel vroeg of we wachtten tot de 21+-bar opende.
               Op een avond moest een van de boeren nog even naar zijn huis voor aanvang van het discotheekbezoek: hij moest een kalf vangen. Met de hele groep gingen we erheen. Gekleed en opgemaakt voor een avond stappen stapten mijn vriendin en ik uit om te helpen zoeken. We speurden de weilanden af, onze hakken zakten weg in het drassige gras. We konden dat arme beestje niet aan zijn lot overlaten. Moederziel alleen in de duisternis. Nergens zagen we het kalf, terwijl we zo ons best deden. Tot onze grote irritatie bleven de meeste boeren gewoon in de auto zitten, ze konden deze meisjes best komen helpen. Maar figuurlijk waren het kennelijk toch ook boeren. Mijn vriendin en ik negeerden het lompe gedrag en bleven zoeken.
               Na een tijdje vroeg er een wat we aan het doen waren. ‘Ja, wat denk je?! Het kalf zoeken!’ Alle boeren barstten uit in lachen. Ze bescheurden het om die stadse tutjes. Er was geen kalf weggelopen, er moest een koe bevallen!