Lees ook:
Stoere tattoo
blog
23 maart 2022
Kampers hadden dat en bikers van de Hells Angels en ordinair volk uit achterbuurten, zoals waar ik nu woon.
‘Het gebeurt niet! Jij laat je lichaam niet verminken!’
Tuig van de richel had plakplaatjes, kreeg ik thuis te horen, maar niet ons soort mensen. Ik was veertien en wilde graag een tatoeage. Getatoeëerde motorrijders fascineerden me. Ik wilde later ook lid worden van de Hells Angels. Wist ik veel dat je dan man en crimineel moest zijn, over discriminatie gesproken. Ik wilde ook zo’n stoere tattoo.
Mijn hele puberteit droomde ik ervan. De beeltenis die ik koos, moest betekenis voor mij hebben. Een afbeelding van Stampertje wilde ik absoluut niet, alhoewel ik de symboliek toen nog niet begreep. Een afgezaagde, rode roos zag ik ook niet zitten. De zachtheid van de rozenblaadjes en de stekeligheid van de doornen pasten wel bij het lieve en het felle van mijn karakter. Het moest echter een witte roos worden, want in wit zitten alle kleuren. Dat weergaf de veelzijdigheid van mijn temperament. Niemand hoefde mijn tatoeage te zien, want ik wilde niet geassocieerd worden met tuig van de richel. Mijn borsten vond ik mijn mooiste lichaamsdeel, dus daar liet ik hem zetten. Een beetje ongemakkelijk voelde ik me wel als jong meisje toen een volwassen kerel vol tatoeages lange tijd mijn borst bewerkte. Symbolisch genoeg zijn de groene blaadjes en het maagdelijke wit in de loop der jaren verdwenen. Moet ik mijn tattoo nog eens laten bijwerken?
Tijden veranderen. Ruim twintig jaar later heeft iedereen een tatoeage, niet alleen tuig van de richel en ik. Oude vrouwen, jonge vrouwen. En niet een beschaafd, verstopt plaatje, maar hele armen en benen worden vol getatoeëerd. Keurige dames kiezen ervoor, mensen uit alle lagen van de bevolking. Ooit was ik bijzonder met mijn tattoo.