Sylvia Visser

Een kilo en een jaar of twintig te veel om model te worden. Geen stem die mooi genoeg is om zangeres te worden. Geen lijf dat voldoende atletisch is om topsporter te worden. Niet de skills om een succesvolle zakenvrouw te worden en niet de politieke vaardigheden om een land te besturen. Stiekem benijd ik Doutzen Kroes om haar schoonheid, Caro Emerald om haar prachtige stem, Ireen Wüst vanwege haar schaatstalent, Petri Hofsté om haar zakelijke inzicht en Edith Schippers om haar bestuurlijke capaciteiten.
                Er zijn heel veel dingen die ik niet heb of niet kan. Wat zou het geweldig zijn als ik over de talenten van deze succesvolle vrouwen zou beschikken. Ik zou concertzalen vol trekken, de covers van modebladen sieren, gouden medailles halen, bakken met geld verdienen en heel veel macht hebben. Maar ja, als je voor een dubbeltje geboren bent, zul je nooit een kwartje worden. En doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Je moet je kop niet boven het maaiveld uitsteken. En nog meer van dat soort naargeestige, Hollandse uitdrukkingen.
                Een vreemde, Nederlandse mentaliteit die niet alleen leidt tot het begraven van de eigen talenten, maar ook tot het een ander misgunnen van zijn talent of succes. Zo merk ik soms nu ik relatieve bekendheid geniet door mijn schrijven. Niet zelden kiezen mensen uit het niets de persoonlijke aanval in de social media en soms raakt dat me. In tegenstelling tot deze lieden geloof ik echter dat iedereen een kwartje kan worden. Ieder op zijn eigen manier.