Lees ook:
Tand om tand
blog
12 september 2018
Je moet weggaan bij je man! Een familielid vertelde mij exact hoe ik mijn leven moest inrichten. Zogenaamd omdat hij het beste met me voor had. Hij walste over mijn gevoelens heen op een moment dat ik te ziek was om mezelf te verdedigen. Ken je plaats! Zulke opmerkingen zou ik zelfs niet accepteren van mijn ouders, laat staan van iemand die ver van me af staat. Van iemand die ik een paar keer per jaar zie. Niemand heeft het recht zo te oordelen over mijn leven. Een geruststelling voor mij: oordeelt en gij zult geoordeeld worden.
Het lukt mij niet mijn boosheid los te laten. Verschillende keren probeerde ik het gesprek aan te gaan met hem, maar hij weigert er nog maar iets over te zeggen. Meneer heeft zijn zegje gedaan en negeert me nu zelfs. Ik ben woedend. Waar bemoeit hij zich mee en waarom zwijgt hij me nu dood? De beste man gaat gewoon verder met zijn leven en vindt zelfs dat hij, ik citeer, ‘het volste recht’ heeft over mijn leven te oordelen.
Niet omdat hij het verdient, maar om zelf rust te krijgen in mijn hoofd: ik kan hem beter vergeven. Hij weet niet wat hij doet. Toch neig ik naar ‘oog om oog, tand om tand’.