Sylvia Visser

Geil, stoer en spannend vond ik het. Bij mannen sprak het ook tot de verbeelding. De heren op wie ik val, hebben doorgaans geen verleden van vrouwen met piercings en andere wilde uitspattingen. Op een paar pareloorbellen na dan. Ik ben me ervan bewust dat ik een heel net meisje ben, uiterlijk. Aan het eind van mijn studententijd vond ik een tongpiercing dan ook niet langer bij mijn imago passen. Ik zou een keurige lerares worden en had een voorbeeldfunctie. Ik droeg mijn tongpiercing in het vervolg niet meer.

 

 

Tien jaar later was ik boos. Woedend. Mijn leven was in honderdduizend glasscherven gevallen. Ik was ziek. Voor de klas staan kon ik niet meer. Ervoor zitten ook niet. En bovenop alle ellende was mijn huwelijk ook nog eens mislukt. Van het plaatje van keurige, succesvolle lerares met een gelukkig leven was niets meer over. Ik was furieus op de hele wereld. Als daad van verzet besloot ik opnieuw een tongpiercing te laten zetten. Ik en mijn tongpiercing tegen de rest van de wereld!

 

 

Inmiddels zijn zeven magere jaren verstreken. Het afgelopen jaar is mijn scheiding officieel uitgesproken en ik heb de dood overleefd. Bovendien brak er een stuk van mijn kies af door mijn tongpiercing. Niets gebeurt voor niets. Het is tijd mijn tongpiercing, mijn woede en mijn zeven magere jaren achter me te laten. Dag tongpiercing, dag woede en dag magere jaren.