Sylvia Visser

Lees ook:

Mijn laatste carnaval was de carnaval waarna heel Brabant corona kreeg in 2020. Daarna was er geen carnaval en/of ik was ziek, zieker, ziekst. Nu in 2024 ga ik samen met allebei mijn zusjes naar Oeteldonk in het rood-wit-geel. Een carnavalsfoto met z’n drieën heb ik nog niet, maar die komt er vast dit jaar. Mijn jongste zusje gaat samen met mijn neefjes mee en ook mijn zusje uit Parijs is van de partij. Carnaval is een familiefeest. De oudere generatie draagt het stokje over.

Als baby kregen mijn neefjes al hun eerste boerenkiel en rood-wit-gele sjaal. Ook ik kreeg carnaval met de paplepel ingegoten. Als kind voelde ik me wel vaak een beetje verloren in de grote mensenmassa. Een keer was dat ook echt zo toen ouders na de nodige biertjes mijn vriendinnetje en mij vergaten in de kroeg. Gelukkig haalden ze ons toen toch nog op met de auto en brachten ons zelfs veilig thuis. Andere tijden. Jarenlang begon mijn carnaval met de carnavalsmis op zondagochtend in de Sint Jan. Tegenwoordig is dat voor mij niet meer haalbaar vanuit Roermond. Het wordt dus tijd om nieuwe tradities te maken.

Een zussendag op zondag lijkt mij een goed begin. De tijd zal leren of dit onze nieuwe traditie wordt. Genieten ga ik er om te beginnen van dit jaar. Melancholisch kijk ik terug op eerdere fases in mijn Oetelbestaan. Want waar ik ook woon: Rosmalen, Groningen, Bunschoten, Den Bosch, Roermond. Ik blijf altijd terug naar Oeteldonk keren. Het rood-wit-geel draag ik met me mee in mijn Oetelhart.