Sylvia Visser

Helemaal vanuit het verre Den Bosch verhuisde Eefje in groep 4 naar Rosmalen 8 kilometer verderop. Wat een wereldreiziger was Eefje! Ze kwam bij mij in de klas, we zaten samen op dwarsfluitles, we raakten bevriend. Samen met haar rookte ik in onze puberteit mijn eerste sigaretje. Wat voelden we ons stoer met onze 14 jaren!

 

Na de middelbare school gingen we allebei in een andere uithoek van het land studeren. Ik in Groningen en Eefje in Breda. We kregen onze eigen levens en hadden steeds minder weet van het leven van de ander. Eefje kreeg vrienden die ik niet kende en ik kreeg vrienden die Eefje niet kende. Toch hielden we contact. Ik bezocht haar in Breda en zij mij in Groningen en later in Bunschoten. Ze bezocht me zelfs als spontane verrassing toen ik in bed lag in de Maartenskliniek in Nijmegen. Ook nodigde ze me uit voor haar huwelijk dat meerdere keren werd uitgesteld vanwege de coronacrisis. Het was spannend of ik er wel bij kon zijn, omdat ik weer maandenlang verplichte bedrust had. Maar ik redde het.

 

Met bakken kwam de regen uit de lucht op de trouwdag; ons werd geleerd dat dat in Italië en Azië betekent dat je een heel gelukkig huwelijk krijgt. Eefje wilde al jarenlang trouwen en nog voor de coronacrisis besloot Peter de grote wens van zijn Eefje te vervullen; hij vroeg haar na zo’n twintig jaar relatie en twee kinderen ten huwelijk. Hij zou haar de dag van haar leven bezorgen. The time of her life, zoals zij een dag na het huwelijk dansten op het feest. Ik wens Peter en Eefje veel geluk samen met Tijn en Juliët.